چگونه می توانم؟

 ای خدا، ای آفریننده ی من، چگونه می توانم از تو سراغی نگیرم؟ چگونه می توانم دلم را حرم کس دیگری غیر از تو کنم؟

چگونه می توانم عشق نورزم؟ چگونه می توانم آرام گیرم در فراق تو؟

چگونه می توانم به جلو بروم بدون امید به تو؟

ای خدا، ای خالق ذرّه های عالم، تویی که این نظم را اداره می کنی.

چگونه می توانم باور کنم که من چقدر کوچک بودم که این دنیای پست برایم بزرگ می نمود؟

چگونه می توانم دلبسته این دنیا شوم در حالی که جز بازی و سرگرمی چیز دیگری نیست؟

چگونه می توانم خودم را مشغول دنیا کنم در حالی که مقصود من توهستی؟

خدایا، به سوی تو می آیم

خدایا، دیگر از انسانها و روابط حاکم بین آنها خسته و نا امید شده ام. دیگر نمی توانم تحمّل کنم که چگونه حتی یک حرف ساده، اختلافی عمیق را بین دوستهای قدیمی باعث می شود. براستی که دنیای مادی جز بازی و سرگرمی چیز دیگری نیست.

خدایا، می دانم که اینجا، جای من نیست. تو این فرصت را به من داده ای از تولد تا مرگ، تا مرا امتحان کنی که آیا من لیاقت خدایی شدن هستم؛ آیا من لیاقت بهشت تو را دارم؛ آیا من لیاقت دارم که انسان شایسته ای باشم.

خدایا، نمی دانم از الان چقدر وقت دارم. اما هرچه هست نمی خواهم دیگر برای دنیایی وقت بزارم که هیچ  اقبالی به آن ندارم. من اینجا ماندنی نیستم که بخواهم به آن دلبسته بشوم، زیرا در این صورت ترک آنها برایم سخت و دردناک خواهد بود. 

آمده ایم برای چه؟

 

آمده ایم برای چه؟ چرا از عرش به زیر آمده ایم و در این دنیای تنگ باید زندگی کنیم؟ آیا آمده ایم که غم این دنیای بی وفا را بخوریم؟ آیا اینجا هستیم که تولید کنیم و مصرف کنیم؟ آیا اینجا هستیم که خوشی های مسخره و زودگذر دنیا ما را اسیر حرص و طمع کنند؟ و هزاران هزار تئوری های دیگر. 

من نمی خواهم در آینده و بعد از سالها برگردم و نگاه کنم به زندگی گذشته ام، ببینم که فقط روزگار گذرانده ام و هنوز ندانم برای چه به جلو می روم. این را می دانم که به انسانها یک فرصت زندگی مادی داده شده تا آزمایش شوند و در حقیقت از سرند دنیا گذرانده شوند. "برای رسیدن به خدا،باید خدایی شد." آری گفتن آن راحت و آسان است ولی راه بسیار سختی است و باید استوار بوده و از خدا کمک خواست.